Δεν μ' αρέσει να με παιδεύουν . . .

Πιστεύεις πως τελειώνοντας τα γυμνάσιο, λύκειο και με το που θα πάψεις να ασχολείσε με τους γεμάτους ακμή και τεστοστερόνη έφηβους θα τελειώσει και η έρα του τραμπουκισμού. Γνωρίζεις βεβαίως, βεβαίως πως η βία υπάρχει εκεί έξω, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, τρομοκρατία, πολεμικές συρράξεις κ.λ.π., κ.λ.π. Αλλά αυτά ακούγονται τόσο μακρινά και απρόσωπα που δεν σε αγγίζουν. Ώσπου να έρθει το γκρι. Μια ζώνη όπου δεν υπάρχει μαύρο-άσπρο και μιας και όλα έχουν μια μορφή πιο αχνή, δεν είσαι σίγουρος αν μπορούν να σου σκοτώσουν την ημέρα. Δεν είναι βία δεν είναι τρομοκρατία είναι απλά . . .

  Απλά ο τραμπουκισμός του γέρου που σε σπρώχνει με την μαγκούρα για να περάσει ενώ υπάρχει άπλετος χώρος. Ο τραμπουκισμός του κακομαθημένου που ξέρει τι μπορεί να επιτύχει με τις κραυγές του. Ο τραμπουκισμός του διανοούμενου που επιδεικνύει την καλλιέργεια και μόρφωση του ωσάν επιδειξίας προκαλώντας σου αμηχανία. Ο τραμπουκισμός της όμορφης που δεν χάνει τον χρόνο της σε οντισιόν μα πάντα παίρνει τον ρόλο της πριγκίπισσας. Ο τραμπουκισμός της γραμματέας, του υπάλληλου, του γραφειοκράτη που σε απειλεί με διαδικαστικά γρανάζια για να βιώνει την αίσθηση της εξουσίας. Ο τραμπουκισμός του άλλου, του ξένου, του διαφορετικού, που εξαναγκάζει την αποδοχή σου, προκειμένου να μην είσαι ρατσιστής. Προς Θεού, μην διαφωνείς! Ο τραμπουκισμός του παράλυτου και αδύναμου που πρέπει να υπηρετείς για να μην θεωρείσαι κακός, αχάριστος, απαθής.

   Ο Ρίτσος λέει

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Τότε 'γω είμαι σε εμπόλεμη ζώνη, στο γκρι του φαντάσματος. Δεν χαμογελάμε, δεν χαιρετάμε, απαιτούμε, διεκδικούμε. Τραμπουκισμός από τους δυνατούς και ισχυρούς. Τραμπουκισμός και από αυτούς που θα 'θέλα να επιλέξω να αγαπάω, να σέβομαι, να προστατεύω. Τον παππού, το παιδί, τον καθηγητή, τον ανάπηρο, τον μετανάστη.

   Είναι στιγμές που αισθάνομαι πολλή κουρασμένη, λες και είμαι ο Άτλαντας με τον κόσμο όλο θέλει να πατήσει στους ωμούς μου. Είναι λες και όταν πάτησε ο άνθρωπος στο φεγγάρι, το βλέμμα μας που πλανήθηκε ψηλά, έμεινε εκεί σκαλωμένο και δεν ξέρει πια πως να γυρίσει πίσω. Μόνη επιλογή κατεύθυνσης το προς τα πάνω, γίναμε κάθετη. Όχι πια δίπλα, όχι πια δεξιά-αριστερά, όχι οριζόντια. Μα που χάθηκε ο ορίζοντας; Ιεραρχικά πάντα εις ανώτερα να φτάσουμε . . . . . . .  

αυτός είναι ο πύργος της Βαβέλ μας. Μιας Βαβέλ όπου δεν επικοινωνώ, δεν μιλάω την ίδια γλώσσα, πολεμώ. Και τώρα πια πώς θα το πω αυτό το ''εγώ είμαι εγώ''; Η βια γίνεται μια απεγνωσμένη προσπάθεια ύπαρξης. Για να υπάρχω όμως πρέπει να μπορώ να συνυπάρχω. Είναι κακό δηλαδή που δεν μ' αρέσει να με παιδεύουν, μ' αρέσει να με χαϊδεύουν;

Υ.Γ. 1. Η σημερινή ανάρτηση δεν περιέχει εικαστικό υλικό όπως συνήθως μιας και δεν θέλω να τραμπουκίσω με αισθητική.

Υ.Γ. 2. Υποστηρίζω το ''Δεν μετανιώνω για όσα κάνω'' άρα θα' πρέπε διπλά να προσέχω τι κάνω αλλά είμαι απρόσεχτη, κυρίως με αυτούς που αγαπάω. Είμαι δύσκολος άνθρωπος κυρίως γιατί με αμφιλεγόμενες ''αρέτες'' τραμπουκίζω τους γύρο μου. Ίσως περισσότερο απ' όλους την αδερφή μου, ζητώ συγγνώμη. 

Υ.Γ. 3. Λιγότερο ίσως απ' την αδερφή μου αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην ζητήσω συγγνώμη κι από αγοράκια που μου έχουν αδυναμία και έχω τραμπουκίσει αδύναμη η σαρξ θέλει λεπτούς χειρισμούς αλλά δυστυχώς δεν μαθαίνονται αυτά.