Όλο παιχνιδιάρικη διάθεση έσκυψε προς το μέρος της, να κλέψει το φιλί της. Το χέρι της ακούμπησε το στήθος του και απέμεινε εκεί κρατώντας τον σε απόσταση.
- - Θα μ' αγαπάς και άμα χοντρύνω όταν γεράσω και ασχημύνω;
- - Ποσό χοντρή;
- - Έ, να, ας πούμε σαν την μαμά μου.
- - Η μαμά σου δεν και άσχημη.
- - Ακόμα πιο άσχημη;
- Τι σ' έπιασε τώρα και κάνεις σαν χαζό
Πόσο κιτς είναι η αρρενωπότητα σου μικρέ μου στο απόγειο της εφηβείας σου.
''Σύμφωνα με κάποιους, η λέξη κιτς ανάγεται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, τότε που οι Αμερικανοί τουρίστες στο Μόναχο ήθελαν να αγοράσουν έναν φτηνό πίνακα και ζητούσαν ένα σκίτσο (sketch). Έτσι προέκυψε ο όρος που υποδεικνύει ευτελή φτηνοπράγματα τα οποία αγοράζουν όσοι επιθυμούν εύκολες αισθητικές εμπειρίες, Ωστόσο, στη διάλεκτο του Μεκλεμβουργου υπήρχε είδη το ρήμα kitschen «μαζεύω λάσπη στους δρόμους». Μια άλλη έννοια του ίδιου ρήματος είναι «κάνω τα έπιπλα να φαίνονται αντίκες», υπάρχει και το ρήμα verkitschen πουλαω φτηνά.''
- - Ιστορία Της Ασχήμιας, Ουμπέρτο Εκο –
Το κιτς μιμείται την τέχνη με ιδιαίτερη προτίμηση στην τέχνη των μουσείων. Επιλέγει ως στόχο τη συγκινησιακή αντίδραση του αποδέκτη όχι με το να προβάλει τις διαδικασίες που οδηγούν σ’αυτό καθεαυτό το έργο αλλά χάρις στα λάφυρα που παίρνει από άλλες εμπειρίες.
 |
| Room Just Heaven, Madonna Inn Hotel |
|
 |
| Room Irish Hills, Madonna Inn Hotel |
 |
| Old Mill, Madonna Inn Hotel |
 |
| Mona Lisa Posing For The Master, Movieland Wax Museum |
Στο In The Unbearable Lightness of Being, ο Milan Kundera λέει ότι kitsch είναι ''causes two tears to flow in quick succession. The first tear says: How nice to see children running on the grass! The second tear says: How nice to be moved, together with all mankind, by children running on the grass! It is the second tear that makes kitsch kitsch.”
Όπως στις διαφημίσεις ένα πράμα.
Ενώ το κιτς ήταν ένα ψέμα που αναφέρονταν στην «υψηλή» τέχνη για το καμπ ψέμα είναι ό «σαφής» διαχωρισμός μεταξύ ωραίου και άσχημου. Μια από τις καλύτερες αναλύσεις του καμπ στυλ είναι της Σουζαν Σονταγκ «Σημειώσεις για το καμπ» του 1964.
Το καμπ αντί να μετατρέπει το ελαφρύ σε σοβαρό, μετουσιώνει το σοβαρό σε ελαφρύ. Δεν σταθμίζεται με βάση την ομορφιά κάποιου πράγματος αλλά με βάση το βαθμό της επιτήδευσης και του στυλιζαρίσματος. Τα πράγματα είναι υπερβολικά, εξτρεμιστικά, εκκεντρικά. Όπως λέει η Σανταγκ «η έσχατη καμπ δήλωση είναι: είναι όμορφο γιατι είναι φριχτο. . .» Πρέπει όμως να επιστήσω την προσοχή στο ότι το καμπ δεν είναι προμελετημένο, στηρίζεται στην αγνότητα με την οποία προβάλλεται το τεχνητό.
 |
| Rocky Horror Picture Show |
 |
| Adoration by Erte, 1986 |
 |
| Wine Label by Erte |
 |
| The Saloon by Paul McCarthy, 1995-96 |
 |
| Puppet by Paul McCarthy, 2005-2008 |
 |
| Angel Azul by Sylvia J |
 |
| Black Domina by Sylvia J |
 |
| The Bra Shop by Currin John, 1997 |
 |
| New York Social Diary by Vam Arno, 2002 |
 |
| The Night Greed by Camille Rose Garcia, 2004 |
 |
| Royal Disorder Poison Party by Camille Rose Garcia, 2005 | | |
|
 |
| Casa Batllo by Antoni Gaudi |
 |
| La Sagrada Familia by Antoni Graudi |
Σε αντίθεση με το καμπ τα νέα ρεύματα εξυμνούν το άσχημο εσκεμμένα.
 |
| Papyrus Porno by Otto Muehl, 1994 |
 |
| Untitled No. 250 by Cindy Sherman |
 |
| Rudolf Schwarzkogler |
 |
| Rudolf Schwarzkogler |
 |
| Self-painting/Mutilation by Gunter Brus, 1965 |
 |
| La Nona Ora(the night hour) by Maurizio Cattelan, 1999 |
 |
| Hunging Kids by Maurizio Cattelan, 2004 |
Γιατί όμως; Έχουν αλλάξει τα αισθητικά κριτήρια; Είναι διεστραμμένη η νεότερη γενιά, διχασμένη; Στην καθημερινή μας ζωή περιστοιχιζόμαστε από φριχτα θεάματα. Εικόνες παιδιών που πεθαίνουν, ατυχήματα, διαμελισμένα κορμιά αεροπλάνα που πέφτουν σε ουρανοξύστες και μας να ζούμε με τον τρόμο πως αυτά συμβαίνουν και μπορούν να συμβούν και σε μας. Σ’αυτόν τον κόσμο υπάρχει αυτό το κάτι το αθεράπευτο που είναι κακόβουλο. Όποτε αυτή η επιμονή της απεικόνισης του άσχημου είναι προς ευχαρίστηση; Η μήπως μια προσπάθεια αντικειμενοποιήσης αυτού που πλανάτε. Μια προσπάθεια εξορκίσεις του κάκου.
Μικρή μου είσαι όμορφη και να το θυμάσε. Θέλει τέχνη να μην είναι άσχημη η ζωή.
